Το τείχος των δακρύων

Mία γυναίκα βρέθηκε για πρώτη φορά στο Ισραήλ. Κάποια στιγμή, αντίκρυσε πολλούς ανθρώπους, που κουνιόντουσαν μπρός πίσω, μπρός σε έναν τοίχο.
Γεμάτη περιέργεια, στάθηκε και τους κοίταζε.

Κάποια στιγμή, ένας σταμάτησε, και απομακρύνθηκε απο τον τοίχο, περνώντας κοντά της. Τον πλησίασε διστακτικά, και του είπε..

_Είστε Εβραίος, σωστά;
_Ναι, Εβραίος, της είπε
_Μπορώ να σας ρωτήσω τι κάνατε τόση ώρα εκεί μπρός στον τοίχο;
_Προσευχόμουν, αυτός είναι ο τοίχος των δακρύων..
_Ω! και αν μου επιτρέπετε, τι προσευχηθήκατε σήμερα;
_Αυτό που προσεύχομαι όλα μου τα χρόνια
_Δηλαδή;
_Τι να σας πω.. να είναι αγαπημένοι οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί, να μην μισούνται Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, να είναι καλά όλα τα παιδιά της γής, να μην υπάρχουν πόλεμοι, φτώχεια και πείνα.. να αυτά προσεύχομαι πάντα.
_Και προσεύχεστε πολλά χρόνια;
_Σχεδόν εξήντα χρόνια.
_Και πώς νοιώθετε μετά τόσα χρόνια προσευχής κάθε φορά που προσεύχεστε;
_Ότι τα λέω στον τοίχο..